…Αναλογίζομαι με πόση δύναμη χρειάστηκε να οπλιστούν αυτοί οι άνθρωποι, για να μπορέσουν να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους. Χάρη στην πίστη, την υπομονή, τη θέληση για ζωή και για ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τα παιδιά τους, μπόρεσαν όχι μόνο να ενσωματωθούν στις περιοχές που εγκαταστάθηκαν αλλά και να διακριθούν. Ένιωσα όμως, και οργή, θλίψη, απογοήτευση, αγανάκτηση, πίκρα για τη θηριωδία των Τούρκων και για την αναλγησία των συμμάχων. Ένιωσα πόνο για τα θύματα, τους συγγενείς τους που χάθηκαν , για το βίαιο ξεριζωμό… Δεν θα ξεχάσω τα μάτια της δεύτερης γενιάς Φωκιανής, της κας Ζαχαρώς Φραντζέσκου, που διηγούμενη την ιστορία της δάκρυζε…Κι ας λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές…Οι πληγές του ξεριζωμού δεν γιατρεύονται…